Η σχέση μας με τον πλησίον μαρτυρεί την σχέση μας με τον Θεό και δείχνει το περιεχόμενο της καρδιάς μας. Η ασυνεννοησία μας με τους άλλους, η απομάκρυνση, ο χωρισμός είναι δείγματα του εγωισμού μας, της αδυναμίας μας να μετατοπίσουμε το κέντρο βάρους μας από το εγώ μας στον άλλον, να προσπαθήσουμε να τον καταλάβουμε, να ενδιαφερθούμε για τις δικές του ανάγκες, τα προβλήματα, τις αγωνίες του. Αποτέλεσμα είναι αφενός να τον δυσκολεύουμε με τις απαιτήσεις μας, αφετέρου να κρίνουμε τις πράξεις του με βάση τα δικά μας βιώματα και τις εμπειρίες, αγνοώντας τις δικές του ψυχικές και πνευματικές προϋποθέσεις. Θέλουμε μάλιστα, με το πρόσχημα της αρετής και της θεραπείας του, να τον αλλάξουμε για να τον σώσουμε, αγνοώντας ότι μόνο με την συγκατάβαση και την επιείκεια μπορούμε να σταθούμε ειρηνικά δίπλα του. Η μεγαλύτερη αρετή στην οποία πρέπει να ασκηθούμε είναι να δίνουμε χαρά και ελπίδα στον πλησίον μας, να μην στεκόμαστε στις αδυναμίες του, να μην προσβαλλόματε από την κακιά συμπεριφορά του. Να μένουμε ανεπηρέαστοι και ελεύθεροι από κάθε κακό, στραμμένοι σταθερά στον Χριστό και φωτιζόμενοι από Αυτόν. Μέσα από αυτόν τον θείο φωτισμό, που θα έρθει με την σιωπή και την προσευχή, θα μπορούμε να σχετιζόμαστε ειρηνικά με τους άλλους, να είμαστε συγχωρητικοί και να αποφεύγουμε την καταλαλιά. Δεν θα χρειαζόμαστε εξηγήσεις και δικαιολογίες για να τα βρούμε με τους άλλους, γιατί θα ξέρουμε καλά ότι δεν υπάρχει κανένας λογισμός που μπορεί να αναπαύσει τον λογισμό του άλλου και ότι μόνο η υπομονή, η αγάπη και η επιείκεια μπορούν σιωπηλά να κάνουν αυτό που τα λόγια αδυνατούν. Έτσι σιγά-σιγά θα μάθουμε ότι η διπλωματία δεν είναι υποκρισία, αλλά αρετή, σεβασμός και ευελιξία, ότι αλήθεια δεν είναι αυτή που προσπαθεί να διορθώσει κάτι κακό, αλλά αυτή που προσπαθεί να διαφυλάξει την σχέση και ότι συγχώρεση σημαίνει ότι έχω σβήσει εντελώς από την μνήμη μου αυτό που έχω συγχωρέσει.
