Ο νους του ανθρώπου είναι αυτός που δίνει πορεία στην καρδιά του, είναι αυτός που την διευθύνει. Γιαυτό είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να μπορεί να τον ελέγχει, να μην τον αφήνει να περιτριγυρνά και να σκορπίζεται, να μπορεί να βάζει φραγμό στις σκέψεις του, στους λογισμούς του, να μην πνίγεται και να μην υποδουλώνεται από αυτούς. Σε αυτόν τον αγώνα βοηθάει να καταλάβουμε ότι πίσω από τους λογισμούς και τις φαντασίες μας βρίσκονται τα θελήματά μας, τα πάθη μας, οι εγωισμοί μας, οι ανασφάλειές μας, η φιλαυτία μας και τελικά η έλλειψη αγάπης για τον άλλον. Διότι αν το καταλάβουμε αυτό καλά, θα αρχίσουμε να νιώθουμε ότι δεν έχει τόση σημασία να ψάχνουμε να βρούμε το δίκιο και το άδικο, να στεκόμαστε στα γεγονότα και να ψάχνουμε τις λεπτομέρειες, να προσπαθούμε με την σκέψη μας να καταλάβουμε τον άλλον, τις πράξεις και τα κίνητρά του, γιατί όλα αυτά το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας πνίξουν με λογισμούς, να μας απομονώσουν και να μας αποξενώσουν από τους άλλους. Να μας οδηγήσουν δηλαδή στην κόλασή μας, γιατί είναι πολύ καλλίτερα να μείνουμε αδικημένοι και ενωμένοι με τον άλλον, παρά δικαιωμένοι και μόνοι. Θα πρέπει, λοιπόν, για να γλυτώσουμε αυτήν την κόλαση της απομόνωσης, να μάθουμε να μην κουβεντιάζουμε με τους λογισμούς μας, αλλά να τους σταματάμε μόλις εμφανιστούν με ήρεμη αδιαφορία και περιφρόνηση, σαν να μην είναι καν δικοί μας. Να μην τους δίνουμε τροφή να συνεχίζουν γιατί το μόνο που θα καταφέρουμε έτσι είναι να τους αφήσουμε να μας διαλύσουν και να μας εξοντώσουν. Αντίθετα θα πρέπει όσο γινόμαστε, με την βοήθεια της προσευχής, πιο δυνατοί σε αυτόν τον αγώνα εναντίον των λογισμών, να χρησιμοποιούμε την επίθεσή τους σαν ευκαιρία να δούμε καθαρότερα τα δικά μας πάθη που κρύβονται πίσω από αυτούς και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας βοηθήσει να τα πολεμήσουμε και αυτά μετουσιώνοντάς τα σε αρετές.
